پاساژ های فکری

می دانی! چشمان زیبایی داری،در فرهنگ باستان مصر،چشم دریچه ای به سوی روح شناخته میشد،مصریان باستان عقیده داشتند اگر از چشم های یک فرد توانستید عبور کنید،پس حتما می توانید روح او را بشناسید،این یعنی اگر با تماشای چشمی از بعد فیزیکی آن خارج شدی و در یک دنیای جدید وارد شدی،به طور حتم روح او را شناخته ای. 

آن اوایل که تازه کشف های تازه و کوچکی در زندگی داشتم،فهمیدم در ظاهر انسان به دو چیز بسیار عشق می ورزم،یکی چشم ها و دیگری دستها. در ارتباط هایم نیز به این دو حتی به صورت ناخودآگاه توجه میکنم و شاید طی یک زمان کوتاه ادراک و حواس به من گوشزد کنند که دستها و چشمان فرد مقابل قابل توجه هستن،یکبار توی یک دفترچه ی یادداشت نوشتم دستها قداست دارند،برای یک هنرمند،دستی که با آن پیانو می نوازد باید به کلاویه های پیانو خو گرفته باشد،باید ارزش آنها را دانست،البته تمام اینها شعار است،گودال های زندگی پیش بینی نمی شوند و ممکن است در یک لحظه ی کوتاه در گودال ها فرو بروی و آنقدر دست ها را در کصافط فرو ببری و در عمق گودال بروی،بعد هم با هزار بدبختی و با صدای کشیده شدن ناخن ها از گودال بیرون بروی و یک نفس تازه کنی،زندگی هر بار که یک خوشحالی به تو می دهد باید مثلا آنقدر به همه جای این خوشبختی بوسه بزنی که مبادا آن را از دستت بگیرد و تو را توی گودال بیاندازد،اما لحظاتی هستند که خالی هستند،نوار کاست های قدیمی را به یاد می آوری،همیشه یک بخش هایی داشت که خالی بود و نوار فقط می چرخید و می چرخید،حالا هم من دارم دور خودم میچرخم،فروغ میگفت: آه ای زندگی منم که هنوز با همه ی پوچی از تو لبریزم نه به فکرم که رشته پاره کنم نه بر آنم که از تو بگریزم،اما من شاید یک چیزهایی را در یک چیزهای دیگر حل کرده باشم،میدانی،شاید یک حد فاصل هستم،شاید یک گریم هستم،نه آرزو میکنم که ای کاش به رویاهایم رنگ تحقق ببخشی،نه با بند بند وجودم مرگ را میخواهم،یک فضای خالی،یک گلدان خالی،نوار کاست خالی که نویزهایش هم به گوش نمی رسند،بعدش هم گفت: احتمالا یا همیشه عاشق هستی،یا بی تفاوت،یادت هست وقتی در کودکی حباب درست میکردیم بعضی هاشان به سمت دیگری می رفتند،حالا یادت بماند هروقت حباب ساختی تمامشان را در هوا پخش کنی،تا همه ببینند،بسیار دشوار،اما احتمالا این نقطه از این خبر می دهد که زمانش رسیده که بین رویا و مرگ قرار بگیری و روی بند خودت حرکت کنی،ای بند باز خسته.