Uno

خب!

بیایم شروع کنیم دوباره. قبل از اینکه بخوام وارد فلسفه ی تلاش برای بقا بشریت و تلاش های چند باره و چند باره ی خودم که خب گاهی فکر کردن بهش خیلی ترسناک میشه،باید از plan های ماه های اخیر و سال آینده بنویسم که مستندی هم باشه بر احوال این روزهام.

باید اعتراف کنم اگه اِمرز نبود اینقدر انگیزه و هیجان نداشتم برای انجام دادن دوباره ی پروسه اپلای،چون تحصیلات مقطع ارشد همیشه باید راحت تر باشه اما متاسفانه برای من مهاجرت دوباره میخواد سخت و سخترش کنه. مهاجرت دوباره یعنی،شروع دوباره. یعنی فرهنگ جدید، habit های جدید،آدمهای جدید و خیابون های جدید. این اصلاً کار آسونی نیست،اونایی که تجربه کردن میفهمن. جدا از اینکه بخشی از درونم به جایی که متولد شده تعلق داره،خوشبختانه یا متاسفانه بخش دیگری از اون هم به جزیزه تعلق داره و شوربختانه تر با مهاجرت دوباره اون هم بعد از اینکه از استانبول اومدم ایران،قراره بخش دیگری از وجودم رو هم به مکان جدید بسپارم.

اولین استادی پلنی که برای مستر دارم،اپلیکیشن ساپینزاست که متاسفانه امسال بورسیه صد در صد نداره،مگر اینکه بورسیه جدا از دانشگاه بهش تعلق بگیره،خوشبختانه نصف مدارکم رو حاضر کردم فقط مونده Sop و‌آیلتس که چون مدرک لیسانسم به زبان انگلیسیه ممکنه بهش احتیاجی نباشه پس یکی از کارهایی که باید انجام بدم ایمیل زدن به دانشگاه های مورد نظره که بپرسم برای مدارک زبان انگلیسی اکسپشن دارن یا نه هم چنان پلن آیلتس پابرجاست. بعد از اون کارای سند و حساب هاست که باید مرتبشون کنیم با پدربزرگ. در نهایت هم نامه از استادای قبرسم برای معرفی به دانشگاه جدید. امیدوارم هر روز انگیزه ام بیشتر بشه و اِمی هم بهم کمک کنه. هم اینکه پوزیشن های کانادا رو ببینم و از دست ندم چون هزینه ی اضافی وکیل رو نمیتونم برآورد کنم.

+ برام جالب بود که دوست جدیدم در بلاگفا این جمله رو نوشته بود که " امیدوارم بیای کانادا چون اینجا برای ساختن یک زندگی معمولی جای خوبیه. خب عزیزم منم خیلی امیدوارم هم به خاطر زندگی خودم،هم امرز هم اینکه آدم هایی مثل تو رو ببینم یه روز.