آگاهی

این موضوع شده ملکه ی ذهنم و به شدت روش تمرکز دارم،آگاهی به طور شگفت انگیزی شده دغدغه م،از همین روابط ساده بگیر تا بزرگترین مسائل زندگی که البته فکر میکنم انسان بیشتر حول محور همین روابط هست که رشد میکنه و خودش رو میشناسه،توی رابطه ای که شفاف سازی نمیشه،از همین الآن به خودم قول دادم هیچ وقت به طرف مقابلم دروغ نگم در مورد احساساتم و اگه هیچ علاقه ای نبود از ابتدا عنوان کنم شاید طرف مقابلم به شدت ابتدای ماجرا منقلب بشه و حتی بهش بر بخوره ولی ترجیح میدم همون اول این موضوع رو بفهمه تا برسه به جایی که به شدت درگیر احساساتش شده.حقیقتاً روراست بودن از معیار های مهمی هست که در نظر گرفتم،تو یه سری روابط روحیه ی انسان به شدت رو به زوال میره و احساس میکنه داره کوچیک میشه و جایگاهش حفظ نشده،این رابطه ها حتی ارزش ندارن که دو ثانیه براشون وقت بذاری،برای آدم هایی که فرق تو رو با بقیه نمی فهمن حتی ذره ای فداکاری اشتباه محضه،اگه هرکدوم از ماها به یک سطح مناسب از آگاهی برسیم به هیچ وجه وارد رابطه با افرادی نمی شیم که به ما آزار روحی روانی می رسونن،گاهی آدم اشتباه میکنه درسته،اما این اشتباه اگه تکرار بشه ریشه ایه،چرا من باید خودم رو فدای آدمی بکنم که حتی براش روابط دوستانه ی من و ارتباط های من مهم نیست؟ چرا اجازه بدم این فرد وارد زندگیم بشه؟ اینجور آدما حتی خودشون بهتر میدونن که شایستگی این همه خوبی رو ندارن و مدام دنبال بهانه هستن. فقط هر آدمی باید اینقدر آگاه باشه که اجازه نده اینجور آدما برای یک ثانیه از لطافت احساسش لذت ببره،احساساتت رو بذار برای خودت اول و بعد برای آدم هایی که بهت ارزش میدن و تو در کنارشون واقعاً حس میکنی که خودت هستی،در کنار آدمی بودم که هر لحظه به من استرس میداد و من مدام می ترسیدم که نکنه از دستش بدم،از خودم باید بپرسم: چی رو از دست بدی؟ کدوم دوست داشتن؟ کدوم محبت رو داری از دست میدی؟ و چرا باز سعی داری رابطه رو ترمیم کنی؟ این آأما ارزش دوستی هم ندارن،آدمی که محبت رو احساس نیاز میدونه و فکر میکنه بهش نیاز داری که بهش محبت میکنه باید بسپاری به قهقرای زندگی،باید خاکش کنی و دیگه اسمی ازش نبری.